22.11.22

Proces Franz Kafka - recenzja

 Pamiętam, jak będąc w klasie maturalnej na jednych z  dodatkowych zajęć z rozszerzonego polskiego pani dyrektor streściła Proces Franza Kafki. Była to jedna z lektur, które mogły się przydać na maturze, ale nie omawialiśmy ich na lekcjach. Sięgając po nią, prawie po dwóch latach od tego wydarzenia, nie sądziłam, że tak mi się spodoba. 

Kilka słów o samym Procesie i Franzu Kafce.

Proces to historia pełna absurdu. Józef K. zostaje pewnego poranka aresztowany we własnym mieszkaniu.  Urzędnicy stawiają go w stan oskarżenia, nikt jednak nie przedstawia mu zarzutów. Od tego dnia spirala absurdów się rozkręca, zmieniając świat bohatera w prawdziwy koszmar. O jego losach, tak samo, jak o winie nie wiemy nic. 

Władza jest wszędzie. A co gorsza jest  anonimowa. Nikt nie wie, kto naprawdę za nią stoi. Największa jej moc? Absurd. Wytrąca człowieka z poczucia niewinności i bezpieczeństwa.

Proces Franza Kafki jest klasyką literatury XX wieku. Powstała w 1914 roku i jest genialną metaforą totalitaryzmu i biurokratyzmu, państwa odbierającego jednostce prawo do bycia wolnym. Pokazuje wciąż aktualny problem samotności człowieka w świecie.

Franz Kafka – (ur. w 1883 roku w Pradze, zm. 3 czerwca 1924, Kierling, Klosterneuburg, Austria) niemieckojęzyczny pisarz o żydowskich korzeniach. Studiował filologię germańską oraz prawo, które ukończył, otrzymując tytuł doktora prawa. Po studiach pracował jako agent w firmie ubezpieczeniowej. Jego debiut przypada na 1908 rok i czasopismo „Hyperion”. Pisał dziennik, opowiadania i powieści. Ostatnią wydano już po jego śmierci w 1927 pt. „Ameryka”. W jego utworach dominuje świat pozbawiony racjonalności, za to pełen surrealizmu i anonimowości. Jego bohaterzy to samotne i wyobcowane jednostki.

Moje wrażenia po przeczytaniu Procesu

Proces Kafki jest jedną z tych książek, które można spokojnie zaliczyć do klasyków literatury. Chociaż powieść powstała ponad sto lat temu, bo w 1914 roku (a wydana w 1925 roku), to jednak zdaje się wciąż aktualną. Czasami aż nad wyraz. 

Problem samotności czy ogromnej biurokracji w dobie cyfryzacji wydaje się, że nie powinien mieć miejsca. A jednak wciąż sporo z nas jest samotnych wśród tłumów czy zasypanych stertą dokumentów do wypełnienia. 

Główny bohater Józef K. zostaje postawiony w absurdalnej sytuacji — urzędnicy stawiają go w stan oskarżenia, aresztują. Cały absurd polega na tym, że nie wie, o co został oskarżony i pomimo aresztu, może normalnie pracować, żyć. 

Proces Kafki jest bardzo uniwersalną powieścią. Tak naprawdę każdy z nas może być Józefem K. i zostać postawiony w takiej sytuacji jak główny bohater. Co gorsza, nie będzie w stanie nic z tym zrobić. 

Zakończenie powieści bardzo mnie zaskoczyło. Z jednej strony można było to przewidzieć, ale z drugiej chyba liczyłam na coś innego. 

Podsumowując

Proces Franza Kafki zaskakuje swoją uniwersalnością i aktualnością, co pokazuje m.in. bliżej nieokreślone miasto, kraj. Każdego z nas może dotknąć, zaskoczyć taki absurdalny „proces”. Mam jednak nadzieję, że będzie tego jak najmniej. A problem samotności czy ogromnej biurokracji pozostanie kiedyś tylko książkowym wspomnieniem.